Karavaan-genoten … En toch zij draait!

Over leermomenten en een afterflow

Voorgedachten

Zaterdagochtend vroeg.. .. Het huis slaapt nog en ik ga eindelijk achter mijn laptop zitten om mijn verhaal te schrijven. Een eerste blog.

De hele week word ik al door mezelf geconfronteerd met de vraag wanneer ik nu eindelijk “mijn moment” ga beschrijven. Beslommeringen van alle dag houden me tegen… Is dat het wel echt? Zijn het niet mijn eigen onzekerheden over de vraag of ik dat wel kan? Weet ik wel op een aantrekkelijke manier inhoud te geven aan zo’n blog? Zouden mensen het wel interessant genoeg vinden. Heb ik wel wat te vertellen?

Nu maar gewoon doen .. nu het in huis nog rustig is..(voor hoe lang nog… want zoonlief wordt meestal; rond deze tijd ook wakker) mijn vingers gaan snel over het toetsenbord, edit-ten komt later wel.

De winst van België is groot. (Klinkt als het commentaar van een voetbaluitslag.) Mijn leermomenten zijn legio..

Goed vanaf het begin…

Bijgedachten

Op woensdag vertrek ik naar Denée. Later dan de rest van de groep, en ik vraag me dan ook af in welke sfeer ik zal binnenvallen. Kun je niet beter eerder vertrekken dan later aankomen? Zij hebben natuurlijk met elkaar al iets meegemaakt wat ik mogelijk moeilijk kan bijpakken. Helaas had ik een afspraak met een tandartsstoel… ’s ochtends tijdens een rondje hardlopen voelde ik nog eens goed de kou op mijn tanden en wist dat het goed was dat ik die afspraak had laten staan.. Auw … daar was werk te doen.

Met mijn verdoving nog steeds in mijn kaken rijd ik het grijze dorpje in de Ardennen binnen. Je kent ze wel grijze stenen, grijze luchten, je zou het mistroostig kunnen noemen. Alleen vandaag schijnt de zon – voor het eerst dit jaar – en midden in het dorp vind ik de prachtig verbouwde school. Via tweets had ik al begrepen dat de locatie een eerste plus was, en dit was zeker waar. Gevoel voor schoonheid, aandacht en kwaliteit sprak uit alle hoeken en gaten. Tegelijkertijd recht doen aan de geschiedenis van het gebouw…..kunst die refereert aan de vroegere rol van het gebouw. Een eerste leermoment.

Ik val binnen bij de start van 2 activiteiten …. een wandeling en mood-boards maken. Ik kies het eerste. Na de autorit in het zonnetje wil ik wel even van de lentelucht genieten.

De overstap is groot en snel. De gesprekken die tijdens het wandelen gevoerd worden zijn snel filosofisch. Ik merk dat ik nog in een andere sfeer verblijf.. tandartsstoelen, verdoofde kaken en Belgische snelwegen. Had ik toch eerder moeten komen, zal ik wel kunnen aanhaken?

Van die gedachte is echter snel niks over. De omgeving is mooi op haar eigen manier en de karavaangenoten staan stuk voor stuk open voor de ontmoeting. En het bijzondere is.. je hebt daar nu de tijd voor. Hoe vaak in je dagelijkse beslommeringen ren je door, ga je snel weer verder. Hier staan we even stil , hebben De aandacht en hebben De tijd. Sandra noemde het al slowtime.

‘s Avonds kijken we samen de film .”As it is in Heaven”. ( hoe heb ik deze tot nu toe kunnen missen?) Naderhand wordt de vraag gesteld: Welk “woord” jij dit jaar meeneemt op je reis dit jaar?: Een vraag die ik toevallig (?)al eerder stelde aan mezelf. Een antwoord geven voor mij is dan ook niet moeilijk: DUUR-zaam is mijn 2011 woord.

Een woord dat voor mij, mijn vele ambities verbind…voor al de rollen die ik wens te vervullen. Het is de verbinding met mijn eigen verhaal…. met mijn geschiedenis.

“Mijn moment” komt op de volgende dag… een van mijn wensen om eens een workshop met opstellingen mee te mogen maken gaat in vervulling. In de kleine kamer boven verschijnen mijn rollen / talenten en kwaliteiten op afgescheurde papiertjes op de grond en ik begeef me als een spoorzoeker naar de juiste positionering van mezelf daar tussen. Brenda stelt de vragen en met Geert-Jan als de personificatie van mijn rollen krijg ik de juiste spiegel voor. Lef, creativiteit, onzekerheid, sprankeling en kwetsbaarheid omringen me. En nu weet ik dat ik op weg naar de sprankeling de onzekerheid ook nodig heb. Het heeft zijn toegevoegde waarde. Een super leermoment.

Nagedachten

En nu meer dan een week later geniet ik na en ben me keer op keer bewust van een afterflow. De inspiratiekaravaan werkt door:

Afterflow….Uitwisseling van recepten op twitter. Nooit gedacht dat ik daarvoor de tweets zou gebruiken. Maar eigenlijk draait het daar niet om. Het is het lijntjes vast houden.. sfeer blijven proeven en dat gaat heel goed met #wiardaskip.

Afterflow is ook een week lang via de blogs opnieuw weer even binnen gezogen worden in de verhalen van anderen. Hoe zouden ze er tegen aan kijken? Wat geven zij terug?

After-flow is ook de aankondiging via een mooie twit-pic van de post die gaat komen en dan jezelf betrappen op uitkijken naar de post. Een geweldige halftransparante envelop, waar op mijn adres is geschreven op een mooi-gescheurd stuk wit papier met mooie rafelrandjes. In de envelop een kaart van Lena, onze gezamenlijke dochter (uitvoerig aan het woord in de blog van Bartele).

Afterflow is ook mijn omgeving die me vraagt waar de #IKB2011 nou eigenlijk voor staat , hoe het was in België. Hun vraag brengt me weer even terug en ik probeer hen duidelijk te maken hoe het was. De film is in huis voor een toekomstige filmavond en de muziek van Gabriella’s song staat op mijn ipod. Nagenieten.

Afterflow is ook de vaststelling dat er deze week meer nieuwe ideeën uit mijn hoofd zijn geplopt dan ik zelf kan bijbenen.  Schoolportretten, creatiedromen en Kees in de wijk, ik geloof echt dat ze er aan gaan komen.

Ik stapte de karavaan binnen vanuit mijn eigen verhaal, en vanaf nu gaat de karavaan onderdeel uitmaken van mijn geschiedenis.

Ik sliep in Denée onder de volgende tekst van Galilée “Et pourtant , elle tourne. “

Zou het van invloed zijn geweest?

De afgelopen week zijn er steeds geluiden over regeringsformatie die in Belgie maar niet wil lukken. Zouden ze wel weten dat er zulke mooie zaken mogelijk zijn in Belgie?

En oh ja, de tandarts heeft zich vergist… ik mag nog een keer.