Mag ik even wat kwijt?

Bijna zomervakantie. De laatjes op school zijn schoongemaakt en de inhoud zonder aarzeling omgekieperd in een plastic tas. Die tassen ligt nu thuis ergens bij mij in de hal te wachten tot ze over een week of 6 die stabilo puntenslijper weer nodig hebben en natuurlijk niet meer kunnen vinden.

Nog één weekje, en dan krijgen ze ook hun rapporten mee. Natuurlijk zullen dat mooie cijfers zijn! Zonder enige twijfel. En zonder het gezien te hebben ben ik nu al trots op hun rapporten. Maar waarschijnlijk zal ook ik weer snel doorbladeren naar de lijntjes in de citografiekjes. Die nieuwsgierigheid blijft. Zou die schuine lijn toch weer een stukje hoger liggen? “Harde” data die ook wat zegt over mijn kind.

Een week geleden werd onthuld bij welke nieuwe juf of meester ze volgend jaar in de klas komen. Spannend voor iedereen. Maar voor mij ook het moment dat ik me afvroeg welke informatie de nieuwe leerkracht vooraf zou krijgen. Ik heb namelijk dit schooljaar wat extra gesprekken gevoerd met de juf over de aanpak die het beste zou aansluiten bij mijn kind. Er zijn dingen uitgeprobeerd en afspraken gemaakt. Waardevolle informatie voor de nieuwe leerkracht.

Na schooltijd liep ik dan ook even binnen bij de juf om hierover af te stemmen. Zoals gebruikelijk zou zij de bijzonderheden van de groep en de kinderen overdragen. We spraken af dat ik een cc-tje zou krijgen over de bijzonderheden van mijn kind. Lekker praktisch. Geen extra afspraken in deze periode waarin iedereen ‘gek’ wordt van alle “we-sluiten-gezellig-met-elkaar-het-jaar-af-“activiteiten en de info staat helder op papier. Voor mij erg prettig, want vergeet vaak net dat ene te onthouden.

En dit moet ik echt even kwijt…

Gisteren kreeg ik dat beloofde mailtje. En dat was zo mooi om te lezen….. Ik kreeg een op het lijf geschreven rapport. En van alle rapporten is deze mij het meeste waard.

In de overdracht wordt mijn kind beschreven. De talenten, het enthousiasme en het mooie denken. Ik lees daarin ook de frustraties en dat wat gevoelig ligt. En ik krijg inzicht in wat nodig is. Hoe mijn kind begeleidt wil worden en wat helpt om door te groeien. (Volgens mij niet alleen waardevol voor een nieuwe leerkracht maar juist ook voor mij als ouder. ) Details ga ik hier niet breed uit meten, maar onderwijsmensen herkennen denk ik al de trits: stimulerende factoren, belemmerende factoren en onderwijsbehoeften. Ik herken vooral mijn kind.

Als ouder ben ik dankbaar dat mijn kind een jaar lang van deze leerkracht heeft mogen genieten.

Als onderwijsmens zie ik tegelijkertijd ook een leerkracht die feilloos een beeld heeft van kinderen en dat weet te vertalen naar wat kinderen nodig hebben. Ook dat is kwaliteit.

Als onderwijsprofessional bedenk ik hoe mooi het zou zijn dat we niet alleen kijken naar de harde cijfers, maar juist ook naar de verhalende beschrijvingen. Juist dat is kwaliteit.

Dank je wel Juf van mijn kind!